Γενιά του House

Μέρες που 'ναι, κάτι ακόμη

Το μπλογκ αυτό δεν υπάρχει

Παλιέ, όχι και τόσο καλέ, καμμένε μου φίλε, που μου ΄χες γράψει μια κασέτα γράφοντας ό,τι να ΄ναι τίτλους, σήμερα, ύστερα από 13 χρόνια, βρήκα επιτέλους εκείνη την τραγουδάρα.

Πρασιναλογα

Novella - The Things You Do from Novella Novella on Vimeo.

Νύχτρα ψεύτρα

κι αυτό

Κι άλλη επιστροφή

Ποιος τους θυμάται άραγε αυτούς; Επέστρεψαν πάντως.

Βαράει φοβερά

Δεν ξεχνώ τα παλιά κολλήματα

fovos

πολίτες χαμηλοτάτου υποστάθμης, λέμε

τρέχα τρέχα στοιχειωμένε

Ακόμη το 'χουν

μια σταγόνα

μ' έφτιαξες

Κρίμα που δεν γράφουν κι άλλα κομμάτια σε αυτό το ύφος

Καλοκαιρινό νο1

Πάρα πολύ καλό, αλλά εμένα μου θυμίζει το Don't get me wrong των Pretenders.

Δυο λόγια για το Heaven των Walkmen

Πόσο καιρό έχει να γραφτεί ένα άκτσουαλ κείμενο σε αυτό το μπλογκ, ένας θεός ξέρει.  Ολο βίντεο βίντεο, μπούχτισα πια. Όμως για τους Walkmen ήθελα να γράψω κάτιτις. Ότι βρε παιδί μου, τόσα χρόνια και εδώ και έξι(;) δίσκους μού έχουν προσφέρει μια χούφτα υπέροχα τραγούδια, κάποιους καλούς δίσκους, αλλά ούτε έναν συγκλονιστικό, ολοκληρωτικά καλό, από την αρχή έως το τέλος δίσκο. Ισως ο δίσκος αυτός να είναι ο έβδομός τους, το Heaven.

Οι Walkmen είναι το κατεξοχήν συγκρότημα που η ηλικιακή του ωρίμανση αποτυπώνεται απόλυτα στη δισκογραφία του. Οι Walkmen του τσιτωμένου, οργισμένου, γκαζωμένου the rat δεν υπάρχουν πια - οριστικά. Δεν υπάρχουν καν οι rat-ίσιες αναλαμπές τύπου Angela surf city, που υπήρχαν στον προηγούμενό τους δίσκο. Πλέον βυθίζονται όλο και περισσότερο στην αμερικανική μουσική παράδοση θυμίζοντας ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα αλλά ταυτόχρονα τίποτε συγκεκριμένα. Και πάνω απ’ όλα, τη θέση της οργής, της ανησυχίας, έχει πάρει ένα συναίσθημα που σε πολλά μοιάζει με ευτυχία (ούτε επίτηδες να το κάνουν, ακολουθούν ακριβώς την αντίθετη συναισθηματική πορεία από τον γράφοντα, τολμάν τα κωλόπαιδα να ευτυχούν αυτήν την κωλοπερίοδο). Ναι ρε φίλε, είναι ένας πολύ ευτυχισμένος ηχητικά δίσκος το χέβεν, εορταστικός θαρρείς, ηλιόλουστος, χαλαρός, σαν αυτά τα γλυκά μεσημέρια του καλοκαιριού που φυσά κι ένα αεράκι και το κεφάλι σου είναι λίγο θολό από τις μπίρες και μοιάζει ο χρόνος να έχει ακινητοποιηθεί και νομίζεις πως αυτή η στιγμή θα κρατήσει για πάντα.

Οσο το σκέφτομαι ο δίσκος αυτός έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να μη με αρέσει. Ειδικά το πρώτο σίνγκλ, το ομώνυμο του δίσκου, με την απλοϊκή (αλλά τόσο κολλητική!) μελωδία,  που θυμίζει ένα κάρο πράγματα: Μπράιαν Ανταμς, Ράιαν Ανταμς, μέχρι και το Μπόηζ οφ σάμερ του Ντον Χένλεη μού θυμίζει. Και γενικά, παρότι επιλέχθηκε ως πρώτο σίνγκλ του δίσκου, σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζει. Ωστόσο, κολλάει. Είναι ένα τραγούδι που κολλάει απάνω σου και απρόσμενα το τραγουδάς, το μουρμουράς, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς.

Θα μού πεις, ρε Πάνο, ακόμη δεν κυκλοφόρησε ο δίσκος, πού σκατά τον άκουσες; Ομολογώ, μού τον ρίξανε παράνομα κατεβασμένο στο ποτό μου μέσα σ’ ένα στικάκι σε ένα μπαρ. Και την άκουσα. Κι η επίδραση κρατάει ακόμη. Συνεχίζω να την ακούω τη δισκάρα. 

Αγαπημένα τραγούδια για την ώρα: the witch, the love you love, line by line, heaven, we can’t be beat.   

Μένει να δούμε αν η επίδρασή του θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της χρονιάς και κυρίως για πολύ μετά.

Επικ σε φάση

dyo μπάι dyo

Χαρά είναι να στραβοξυπνάς και να πρωτακούς τέτοιες κομματάρες

Αλό ντάρλινγκ

.,,.,.,.,.

ηρεαν ξηυτκλ

Καλό ε;

το πρωτάκουσα εδώ

γκαγκ ρα ραραραργκ

απ' τα καλύτερα φέτος

Να σου πω την αλήθεια, όλα αυτά τα προγραμματίζω να αναρτηθούν από το πρωί του Σαββάτου. Πολύ γαμάτο σε φάση κι αυτό.

πολύ κομμάτι, σε φάση

με ξύπνησε τ' αμούρ

porororor;om

και πάλι κάτι διαφορετικό

κάτι διαφορετικό από το 1998

htfgsa

pyyyp yyyypls n

hagn tuu kli rsfb

Γκον

Vacationer - Gone from Vacationer on Vimeo.


Το 'χεις πάρει πρέφα ότι (και) αυτό το μπλογκ δεν έχει λόγο ύπαρξης ε;
Πάντως ό,τι στέκεται καλά στ' αυτί θα συνεχίσει να περνάει κι απεδώ.
Τσιρς.

we didn't make it through the modern times

ντεθσιν

χημεία

Δύο χρόνια χωρίς

η Σάρον

Και σε φάση, πάρε έναν κυριακάτικο συγκλονισμό

Νέος νόμος πενηντάχρονη καταιγίδα

τρε ατμοσφερίκ

Συδρίμμια

Ολοι έχουμε ένα ένοχο παρελθόν

Και δεν υπάρχει λόγος να ντρεπόμαστε για αυτό. Στο παρακάτω, όχι καταπληκτικό, του σέη δε λιστ, άσμα στα φωνητικά ο Ματ των Νάσιοναλ και -υποθέτω- στο μπάσο ο Σκοτ, επίσης των Νάσιοναλ. Ολα αυτά κάπου το 96. Θέλανε, λέει, να ακούγονται σαν Πέηβμεντ. Το 1994 πάντως, που πρωτόπαιξα σε ένα άθλιο γκρουπάκι, με τη φιλοδοξία να παίξουμε πανκ φανκ, ακουγόμασταν λιγότερο σκατά απ' αυτο εδώ το πράμα.

ζιζμ

Απολύτως ταιριαστά, όταν πρωτάκουσα αυτό το τραγούδι, ήτανε νύχτα. Απολύτως παράταιρα, η ατμόσφαιρα μέσα στο πούλμαν που μας μετέφερε στην Αθήνα δεν ήταν ρομαντική αλλά αγωνιστική. Ηταν φθινόπωρο του 1997, για κάποια πορεία ενάντια στον Αρσένη είχαμε κινήσει. Εκτοτε τούς ακολουθώ τους Τίντερστιξ, πότε πιστά και πότε άπιστα, πότε με ενθουσιασμό και πότε βαρεμάρα. Τόσες φορές άλλωστε έχω καβγαδίσει για πάρτη τους - πότε κατηγορώντας τους και πότε υπερασπίζοντάς τους.

κυριακή

φανταστικό τραγούδι

Οι Tindersticks ακούγαν Snapdragons;

η καρδιά κάθε χώρας

πω μάγκα μου

και πόλεμο (ταξικό) και έρωτα (αταξικό) ρε!

Σιούμ. Και γαμώ τις μπάντες να' ούμ.

My Best Fiend - Cracking Eggs

λίγη ατμόσφαιρα ακόμη

Ryan Teague - Undone

Αλσέστ, όπως έχω ξαναπεί, είναι ο χοντρός φίλος του μικρού Νικόλα

Γάλλοι. Αλσέστ. Τα 'χουμε ξαναπεί για αυτούς.

Λιτός και δεμένος

Kid Flicks. Ωραίοι.

νοβοκέην φορ δασόουλ

Γυρνάς στο σπίτι μετά από μια ψυχοφθόρα, μαραθώνια διαδικασία. Τα νέα δεν είναι καλά, δεν είναι και τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι για την ώρα. Ακόμη κρεμόμαστε στο χείλος του γκρεμού, με το ένα χέρι. Θες κάτι ν' ακούσεις, νοβοκαΐνη για την ψυχή, που λέγανε παλιότερα κι οι Ιλζ. Αυτό το τουίτ σού δίνει αυτό που ψάχνεις. Κι έστω για λίγο, για πολύ λίγο, κάποια πράγματα μοιάζουν καλύτερα.



το μάησπέης των No clear mind...

Το 2012 θα είναι χάλια αλλά η πρώτη καινούργια μουσική που ακούω για φέτος είναι απίστευτα όμορφη