Απερίγραπτο με την πολύ καλή την έννοια

εδώ το πρωτάκουσα.

Εσένς οφμπιλόγκιγκ

Δεκέμβρη 2000 το τσίμπησα ετούτο το βινυλιάκι, δεν ξέρω από ποιο δισκάδικο με μεταχειρισμένα. Είναι μια συλλογή της Rough Trade, του 1984, compiled by Yannis Petridis, και περιέχει τραγούδια από ορισμένα σπουδαία συγκροτήματα: Fall, Violent Femmes, Microdisney, Smiths και Television Personalities, που για να λέμε την αλήθεια δεν τους πολύ κατέχω ρεπερτοριακά, αλλά αυτό το τραγούδι, που είχα πολλά χρόνια να ακούσω, είναι καταπληκτικό.

Νάτοι, νάτοι, οι γαμάτοι

Οχι ρε φίλος, τους είχα ξεχάσει αυτούς. Νάτοι, όμως, πετιούνται, νάτοι, πετιούνται...
Dears, απ' αυτά που με χαρά θα ακούσουμε ξανά μεσα στο 2011.

Αλυσίδα

Πήγε τις προάλλες ο φίλος μου ο Μητσος ο Γαλατάς στου Πάκη, στο Λωτό, και τού πρότεινε ο Πάκης το Nightbook του Ludovico Einaudi, και μετά ο Μήτσος το πρότεινε σε μένα κι εγώ το προτείνω στο συνιστολόγο και φίλο μου GT, με την ελπίδα ότι θα του αρέσει, αλλά και σε σένα περαστικέ αναγνώστη, με την ελπίδα ότι θα συνταραχθείς κι εσύ με την κλιμάκωση του συγκεκριμένου κομματιού. Ολος ο δίσκος, σημειωτέον, είναι εξαιρετικός.

Σταματήστε τον υπολογιστή να κατέβω...

Ρε Μαρίνα, τις ασπιρίνες που τις έβαλες;

Ενα εντόπιο

Παιδιά, πραγματικά, τα τελευταία χρόνια, ξανά, μετά από κάμποσο καιρό, και ειδικά φέτος, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη χρονιά, ακούω παρα πολλούς καλούς ελληνικούς δίσκους. Προχτές κυκλοφόρησε ο δίσκος του (των;) Leon. Και γαμώ.



Ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω πως ελληνική ίντι σκηνή δεν υπάρχει.

Δεν συμμετέχει ο ΠάνωςΚ

Μάλλον είμαι σαβουροακροατής. Καθόλου επιλεκτικός. Ολα με αρέσουν. Κάθε χρόνο θεωρώ ότι κυκλοφορεί πολλή πολύ καλή μουσική. Κι αυτός είναι ο λόγος δεν κατάφερα (και φέτος...) να συμμετάσχω στην μπλογκοβίζιον, την ψηφορία 100 περίπου ελλήνων ιστολόγων για τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Οπότε, βάζω εδώ κάτι σαν μουσική ανασκόπηση, εν είδει λίστας, του 2010. Σχόλια ευπρόσδεκτα. Μπινελίκια, ευπρόσδεκτα επίσης.

Οι δύο κορυφές της εικοσάδας, οι δύο δίσκοι που άκουσα όσο κανέναν άλλον φέτος. Αμφότεροι συγκλονιστικοί.

1. The National - high violet
2. Εγγονόπουλος/Πουλικάκος/Σόκος - η ύδρα των πουλιών

Δεκαοκτώ άλμπουμ που θα μπορούσαν να συμπληρώνουν την εικοσάδα...

1. John Grant / Queen Of Denmark
2. midlake / the courage of others
   
3. Air Formation / Nothing to Wish For (Nothing to Lose)
4. sage francis / Li(f)e
5. darnakes / Libra - το προξενειό της Αντιγόνης
   
6. yann tiersen / dust lane
   
7. playground noise / Playground Noise
8. berry weight / Music for Imaginary Movies
9. Trembling Blue Stars / Fast Trains And Telegraph Wires
10. marc almond / Varieté
11. edwyn collins / Losing Sleep
12. abbie gale / no inspiration
    
13. black angels / Phosphene Dream
14. the lovetones / lost
    
15. soft city / soft city
    
16. marietta fafouti / Try a little romance
17. the bambi molesters / As The Dark Wave Swells
18. divine comedy / bang goes the knighthood
    

κι άλλα δέκα που θα μπορούσαν να είναι στα 18 που συμπληρώνουν την εικοσάδα

1. clogs / The Creatures in the Garden of Lady Walton
   
2. bsides / story without end
   
3. five star hotel / this sound
   
4. Amiina / puzzle
   
5. harlem / hippies
   
6. teenage fanclub / Shadows
   
7. howe gelb band of gypsies / Alegrias
   
8. i am kloot / sky at night
   
9. gazpacho Missa Atropos
   
10. electric litany / how to be a child and win the war
    

κι άλλοι 44 καλλιτέχνες που θα μπορούσαν να είναι στη δεκάδα που θα μπορούσε να είναι στα 18 που συμπληρώνουν την εικοσάδα

deadbeat escapement, micah p hinson, broken records, dirtmusic, i like trains, the great crusades, tracey thorne, twin shadow, A Life Like No Other, Leonard Cohen, lumiere brother, get well soon, motorama, George Nikas, beach house, the school, violens, o children, jola jesus, mono, Swans, Βurgundy Grapes, Legendary Pink Dots, joe henry, healer selecta, brasstronaut, Crippled Black Phoenix, marcus doo and the secret family band, laura marling, damien jurado, everybody was in the french resistance, jeremy jay, hey marseilles, someone still loves you boris yeltsin, watson twins, the soft moon, scanners, rqtn, murder by death, mike patton, mary flower superhead, my wet calvin, zephyrs, she and him

Τραγούδι της χρονιάς - the walkmen angela surf city
(νο2 το bear απ' το μέτριο ep των British Sea Power)

διασκευάρα - beck st vincent never tear us apart

Comme Ci, Comme Ça - try harder: Interpol, belle and sebastian, coral, black mountain, monika, thee silver mt zion, holy fuck, mgmt, the most serene republic, youth pictures of florence henderson, les savy fav, best coast

Aπογοητεύσεις: band of horses, massive attack, sufjan stevens, isobel campbell-mark lanegan, blonde redhead, besnard lakes, unkle, tom petty, walkmen, deerhunter

Oι arcade fire δεν παίζουν σε καμία κατηγορία απλώς γιατί ό δίσκος τους ήταν κάκκιστος, αλλά δεν μπαίνουν ούτε στις απογοητεύσεις διότι με δύο μισοκαλούς προηγούμενους δίσκους δεν είχα και ιδιαίτερες απαιτησεις από δαύτους...

Εφτασες μέχρι εδώ κάτω; Και τι κατάλαβες;

Καμιά φορά η ομορφιά αργεί λίγο

Hemipode live recording from amiina on Vimeo.

μπορεί να αργεί, λέμε, ίσαμε 3.50... αλλά αξίζει να την περιμένεις, σε λέω

Χαμένοι!

Αυτή η μαγική στιγμή που είσαι σκασμένος - μπουχτισμένος - αγανακτισμένος - σε πνίγει ένα μένος και βρίσκεις ακριβώς το δίσκο που έχεις απόλυτη ανάγκη να ακούσεις. Αυτόν της φωτογραφίας: σαν να πίνεις αμέτρητους μπάφους όταν έξω είναι σούρουπο και ρίχνει ασταμάτητη σιγανή βροχή. Τι να τις κάνεις τις ουσίες μωρέ όταν έχεις κάτι τέτοιο;

Μια μικρή ιστορία χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο

Ενας έγχρωμος χίπστερ με πολύχρωμα ρούχα και ένας κάποιος κακομοίρης λευκός καθιστός δίπλα σε κάτι νερά, σε κάτι πράσινα λιβάδια παίζουν ένα τραγούδι που μοιάζει πολύ με Byrds και σε μια φάση περνάνε κατι πουλιά και μάλλον κουτσουλάνε τον καθιστο λευκό κακοιμοίρη.
Η συνέχεια στην οθόνη σας. Λοιπαί πλεροφορίαι εδώ.

Invisible Girl - The King Khan and BBQ show from David Leclerc on Vimeo.

ατυχές blast from the past

Λίγα είναι τα σιντί/βινύλια που έχω αγοράσει και το 'χω μετανιώσει. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς περιήλθε στην κατοχή μου ένα σιντί - μπεστ οβ των china crisis. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ άθλιο. Δεν θυμάμαι τι απέγινε αυτό το σιντί, διότι κάπου κάπως κάποτε το ξεφορτώθηκα. Σήμερα πάντως θυμήθηκα ότι αυτό το τραγούδι ήταν το μοναδικό που μ' είχε αρέσει.

To έκανε με το γιατρό στο ελικόπτερο

Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν τότε που εκείνοι οι κρετίνοι οι Oasis τραγούδησαν όχι την Γκλεντόρα αλλά το "she's done with the doctor on a helicopter". Ηταν η αποθέωση της τιποτολογίας σε ό,τι αφορά τη στιχουργική στην ποπ μουσική έτσι όπως εγώ την αντιλαμβανόμουν.
Μέχρι τότε -ίσως και λόγω ηλικίας- ρουφούσα σαν σφουγγάρι κατεβατά ολόκληρα από στίχους: ελληνικό χαντκόρ πανκ, Αγγελάκας, Παυλίδης, Κωνσταντίνος Β. (πραγματικά αδιανόητο μου φαίνεται ότι κάποτε θυμόμουν ολόκληρο το ταξίδι της φάλαινας απ΄έξω, νεράκι λέμε, όπως τα ποιηματάκια που λέγαμε στις εθνικές εορτές στο σχολείο). Να φανταστείς, ακόμη θυμάμαι λέξη προς λέξη τους στίχους απ' το (πρώτο μου) LP του Τομ Πέτι "into the great wide open", που εντάξει, καλό άλμπουμ, αλλά δεν είναι και ποιητής δα ο Τομ Πέτι!
Το "definitely maybe" των Οasis ήταν το τελευταίο αγαπημένο μου άλμπουμ στο οποίο έδωσα προσοχή στους στίχους. Υπέρτατοι βλακισμοί όπως "Ι need to be myself, I can't be noone else" κολλούσαν απάνω μου όπως η τσιχλα στο παπούτσι, ωστόσο μου 'κοβε αρκετά ώστε να καταλάβω πως αυτές οι βλακείες είναι άνευ σημασίας, και το μόνο σημαντικό είναι η μουσική, η αδρεναλίνη, που ξεχείλιζε απ' τον συγκεκριμένο δίσκο. Από τότε ανάθεμά με κι αν έδωσα σημασία στους στίχους οποιουδήποτε δίσκου. Ακόμη και στις περιπτώσεις που επρόκειτο για δίσκους-ορόσημα, όπως το Ok Computer. Ειλικρινά, ζήτημα να θυμάμαι κανά δυο στιχάκια - συνήθως απ' το ρεφρέν. Και μιλάμε ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ στο οποίο -υποθέτω ότι- οι στίχοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του καλλιτεχνικου οράματος, αφού, απ' ό,τι τουλάχιστον εχω διαβάσει στα περιοδικά- πρόκειται για μια μελέτη της αστικής αποξένωσης, της απόγνωσης και μπλαμπλαμπλα. Εγώ όμως τίποτε. Ναδα. Μόνο το Ι hope that you choke θυμάμαι...
Μετα, στη δική μου ζωή, όχι απαραίτητα ταυτόχρονα, αλλά για λόγους οικονομίας χώρου και... λέξεων, μπήκαν στη ζωή μου το post rock και η ορχηστρική μουσική, δηλαδή το απόλυτο φτύσιμο στη στιχουργική τέχνη. Η μουσική ήταν το μήνυμα και η απουσία στίχων επίσης ήταν μήνυμα. Θεωρούμε, ας πούμε, επαναστατικούς τους Mogwai και ακόμη περισσότερο τους Godspeed you black emperor αλλά γιατί; Επειδή οι τελευταίοι ας πούμε λειουργούν (ή λειτουργούσαν;) κοινοβιακά; Επειδή αγνοούν ηθελημένα, ανατρέπουν, παίζουν και εμπαίζουν και εντέλει κινούνται μίλια μακριά απ' τις δομές της ποπ μουσικής; Λόγω του τρόπου προώθησης και διανομής των έργων τους; Διότι κάποιος φίλος μου αναρχικός, όσον αφορά την επαναστατικότητα, θα εθετε ως βασικό κριτήριο τον αντιεμπορευματικό χαρακτήρα του έργου, τον τρόπο διανομής, την ύπαρξη ή μη αντιτίμου, το DIY που λέγανε παλιά.
Χέστο αυτό όμως. Δεν είναι το θέμα μας πολιτικό, αλλά αισθητικό. Θα μου πεις, η αισθητική δεν είναι πολιτική; και η πολιτική δεν έχει αισθητική; Ε, δεν ξέρω. Εγώ θέλω να σου πω για τους National (κατά βάση) και ίσως και για την Υδρα των Πουλιών, αλλά ήδη έχω γράψει πολλά και σε αυτό το μπλογκ δεν χρησιμοποιούμε πολλά λόγια, μόνο μουσική (όπα, το 'πιασες το υπονοούμενο;).
Λένε πολλά για τους National. Υπάρχει κάπου στην ελληνική μπλογκόσφαιρα μια φανταστική, τεκμηριωμένη κριτική που τους θάβει ασύστολα ακριβώς για τους λόγους εγώ τουλάχιστον τούς γουστάρω: οι National στερούν απ' το ροκ την αδρεναλίνη, την επικινδυνότητα της νιότης και θέτουν στο επίκεντρο τους στοχασμούς και την κούραση που κυριεύει τον 35χρονο αστό με τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις και τις αναμνήσεις μιας πιο ξεγνοιαστης ζωής: οι National παίζουν ενήλικο ροκ και ανάλογο θα είναι το ακροατήριό τους. Τους νιώθω φίλους μου, κι ας ξέρω ότι είναι ψευδαίσθηση αυτό. Κι επειδή ετσι πρέπει να κάνουμε με τους φίλους μας, ακούω πολύ προσεχτικά τα λόγια τους, τα στιχάκια τους. Ηδη απ' το Boxer ακούσια μάθαινα τους στίχους απέξω, γιατί μιλάνε για μένα και λένε πράγματα που θα ήθελα να πω εγώ. Για θυμήσου μόνο το εκπληκτικό "another uninnocent, elegant fall into the unmagnificent lives of adults"... ή το "We'll stay inside til somebody finds us. Do whatever the TV tells us" ή το "i had a hole in the middle where the lightning went through" ή "I still owe money to the money to the money I owe" και φυσικά το αξεπέραστο -παρότι γραμμένο για τον Ομπάμα μάλλον, εγώ θέλω να το θέτω σ' ενα πιο προσωπικό επίπεδο- "I won't fuck us over" και τέλος το "I'm perfect piece of ass, I'm a festival, I'm a parade..."
Και κάπως έτσι ανακάλυψα εκ νέου τη μαγεία της στιχουργικής τέχνης.

Μη με πεις ότι δεν γουστάρεις;

The Great Crusades Live

The Great Crusades | Myspace Music Videos

Εχουν να σου πουν πολλά καλύτερα. Ακου.

Χασιμο

....απ' το 3.24 έως το 3.32 - 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 - μαγεία...

Καιρό είχα να κάνω ένα blast from the past

Άμα δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό...

Αν είναι να πάω στο Κιλιμάντζαρο για να ακούσω μουσική της προκοπής, άσ' το καλύτερα. Κάθομαι στο σπίτι μου και έρχεται το Κιλιμάντζαρο. Πιο εύκολο μου ακούγεται...

http://www.tkde.net

Ο πάνκης που αλλαξοπίστησε

01 The Wasted Lands by panwsk

Εντάξει, τριάμισι λεπτά εισαγωγή είναι κάπως υπερβολικά για τα πάνκικα αυτιά μου. Ομως κάτι συγκροτήματα σαν τους T είναι ικανά να με αλλαξοπιστήσουν και να το γυρίσω στο prog rock. Για δες/ακου εδώ

Σήμερα είμαι ντραμς

Παιδιά, κάποιος να με βοηθήσει σας παρακαλώ. Δεν με ενδιαφέρει πόσο χάλια μπορεί να είναι το υπόλοιπο Λίσμπον των Γουόκμεν, (μάλλον είναι δυστυχώς αρκετά μέτριο άλμπουμ) αρκεί που βγάλανε αυτό το α π ί σ τ ε υ τ ο τραγούδι.

Η ψυχή του καπιταλιστή

05 - Capital Soul by panwsk

Αν γουστάρεις τη φάση Βέλβετς με Μπελ και με Σεμπάστιαν, άκου λίγο και τους Σοφτ Σίτυ.

χEno

Brian Eno - 2 Forms Of Anger (taken from Small Craft On A Milk Sea) by Warp Records

δις ις αρτ, φάκιν' αρτ, νοτ πορνογκραφι

Τα δεκαεφτά αλόγατα της Κόρτνι

Δεν με αρέσει καθόλου η έκφραση "τα σπάει". Αλλά ετούτο το άσμα της κας ή δεσποινίδος Κόρτνι Τιντγουέλ, την οποία δεν εγνώριζα μέχρι πριν από μία ώρα, τα σπάει. Είναι άσμα "πάρε να 'χεις", "πάρτα να μη στα χρωστάω", "πάρτα μωρή ασθένεια" και τα λοιπά και τα λοιπά.

Απαπαπα

Φοβεροί

χιπ χοπ βρε σκατόγερε;

Sage Francis, χιπ χοπ(!) με συμμετοχές μη χιπ χοπ καλλιτεχνών: Califone, Mark Linkous of Sparklehorse, Jason Lytle of Grandaddy, Chris Walla of Death Cab for Cutie, Tim Fite, Calexico, DeVotchKa, Yann Tiersen, Buck 65.

Do yourself a favour, ναούμε

Τράβα στο μπαντκάμπ τους συγκροτήματος και άκουσε το δεύτερο τραγούδι.
Και μετά ακουσέ τα όλα.

Ακούω

Τσάι και αντιπάθεια

Αγαπητό μου ημερολόγιο (πάντα ήθελα να ξεκινήσω με αυτόν τον άθλιο τρόπο μιαν ανάρτησή μου) καλά-καλά δεν έχω ξεπεράσει την ομορφιά που λαμβάνει χώρα απ' το 2.40 αυτής της ανάρτησης του φιλτάτου kapetank, όπως δεν μπορώ να ξεπεράσω και την απογοήτευση της δήλωσης απ' το 2.45 και μετά εδώ πέρα της κας Μορίν Τάκερ, ποια είναι αυτή θα με ρωτήσεις και θα απογοητευτώ, η Μορίν -Μο- Τάκερ ήταν (είναι;) η ντράμερ των Βέλβετ Αντεργκράουντ, κι είναι λίγο χάλια να τη βλέπεις στα γεράματα να υπερασπίζεται τις θέσεις του Τι Πάρτυ, του νέου ακροδεξιού αμερικανικού ρεύματος, άλλωστε το τραγούδι φορ oλ τουμόροουζ πάρτιζ δεν νομίζω να εννοούσε το Τι Πάρτυ, ομοίως και οι κακομοίρηδες παραγνωρισμένοι θεοί της ροκ και αγαπημένοι του ΤζιΤι, οι καναδοί Τι Πάρτυ, τι σκατά φταίνε;

Βέλβετ αντεργκράουντ - Φορόλ Τουμόροουζ Πάρτιζ



Eννοείται ότι έχεις ακούσει κι αυτή τη διασκευή ε; Απ' τους Ντερτμιούζκ του ιδιου άζματος.



Πάρε και τους καλούς Τι Πάρτυ, που οι δύσμοιροι ουδεμία σχέση εχουν με τα ακροδεξιά αμερικανάκια.

4, 5, 6

Καινούργιοι Lovetones. (προσοχή, το τραγούδι αργεί να μπει, με ένα ελαφρώς χαζό φέηντ ιν)



Καινούργια Sharon Van Etten. Και μόνο που ανήκει στο περιβάλλον National θα ήταν αρκετό.



Etten, σκέτο. Δικό μας κορίτσι. Γιου νόου, παλιότερα στους Film.

1, 2, 3

Καινούργιοι Legendary Pink Dots



Καινούργιοι Swans



Καινούργια ανακάλυψη, χάρη στο ΜΙC. Βurgundy Grapes. Κόλλημα.

Ανοιχτόμυαλοι...

Ξέρετε, τα μυαλά δουλεύουν σαν τα αλεξίπτωτα κλπ., κλπ. Χαίρομαι λοιπόν που οι νεαροί αυτοί κύριοι έχουν ανοικτό πνεύμα και προσεγγίζουν με τόση θέρμη ξένες μουσικές προς το βαρύ μετάλο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά διαψευδούν τους κακοπροαίρετους που μας κατηγορούν για αγκυλώσεις...

Ντιμπι, ντιμπι, ντιμπί, ντάι

Opus Dai - The Day World Stopped Turning

Κάτι ανάμεσα σε Mars Volta, Fair to Midland και Rishloo. Το πρόσφατο EP τους, Touch the Sun, είναι απλά εξαιρετικό. Για το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έχω λόγια...




Εδώ

Κώλαση

Είχα κάνει κόπι τον κώδικα του βιντέου προ απομνημονεύτων λεπτών. Μετά παρ' όλιγον να γίνεις της κωλάσεως, που να το ξέρεις, η κώλαση είναι χειρότερη της κόλασης, αλλά επέπλευσα, καταπώς το συνηθίζω εις τον σκατόλακκον. Τώρα κάμω και πέηστ αμα λάχει. Συμπαθέστατο νόιζ συγκρότημα, ολδεγουέη φρομπρούκλυν, λέμε. Εδώ.

Ελέκτρο; ο Πάνος; δεν ξανάγινε!

Τα πάντα θα κάνω για λίγα χιταλάκια. Και ελέκτρο θα ποστάρω και γυμνές φωτογραφίες μου θα αναρτήσω. Εχει μια ρετροσύνη αυτό όμως. Οι φωτογραφίες μου δεν ξέρω αν είναι ρετρό ή όχι. Μακιντος Μπράουν, λέγονται.

Μικρό μου κουρασμένο πόνυ

Σούπεργκρουπ, υποτίθεται. Συνεργασία κάποιων μελών των Αριεμ, των Μπελ εντ Σεμπάστιαν, των Σνόου Πατρόλ και άλλων. Ενας δίσκος και πάπαλα, αν το 'πιασα ορθώς. Ντάξει. Ίσως. Ιντέρεστιγκ. Ξέρω εγώ; Τράβα εδώ, να δεις, να ακούσεις, να μάθεις περισσότερα.

Δεν είναι και για συγκλονισμό. Αλλά.

Ε, κάποτες, τότε με τη φάση ταραντίνο και παλπφίξο, όλοι (όλοι;) ακούγαμε (ακούγατε;) Ερτζ Οβερκιλ. Στα γούστα. Μετά βγάλανε το φωτογραφηθέν μαζί με τον κασκορσέ και την τρίχα μου βινύλιο κι εξαφανίστηκαν. Κάπου διάβασα ότι επανήλθαν (επανέρχονται;). Με αυτό παρακάτω. Ξες τώρα... Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Κατά τ' αλλα εξακολουθώ να είμαι σοκαρισμένος απ' το άλμπουμ του προηγούμενου ποστ.

Μεγάλο κενό στις αναρτήσεις

Ιδού γιατί

Συγκλονισμένος ακούω απανωτά

Εξωτερική συνεργασία: προτείνει ο καλός συνάδελφος

Lone Wolf - Keep Your Eyes On The Road from Bella Union on Vimeo.

Τι να σου πω τώρα; Ααααααααααα, δεεεεν ξέέέέέέρω. Ηρθε ο καλός συνάδελφος και μου είπε για αυτούς. Πρώτη ακρόαση βρε. Μαζί την κάνουμε. Εδώ το μυσπασε.

Λατρέψτε με, λατρέψτε με!

Ντάξει τους Ρέιβονέτς δεν τους τρελοπάω. Αλλά τους Στόουν Ρόζιζ του καρατρελοπήγαινα ναούμε. Διασκευούλα. Καλούλα. Γιέα μπέημπι.

Πρόωρη προχειροκριτική

Λοιπόν επειδή ως ιστολόγιο δεν διαθέτουμε ίχνος αξιοπιστίας και σοβαρότητας, δηλώνω ευθέως ότι ακούω σήμερα, πρώτη φορά, στο μάησπεής τους, το νέο άλμπουμ των Ιντερπόλ, για το οποίο τόσα και τόσα έχουν γραφτεί, ότι δηλαδή κατά βάση πρόκειται για ένα μάλλον αδιάφορο δίσκο, και έχω να πω ότι διαφωνώ κάθετα με την άποψη αυτή. Μάλλον πρόκειται περί δισκάρας, καλύτερης απ' το Αουρ Λαβ Του Αντμάιρ, απλώς για κάποιον περίεργο λόγο μας είχαν προσφέρει ως ορεκτικό τα δύο χειρότερα τραγούδια του δίσκου, το Λάιτς και το Μπαρικέηντ. Ο δίσκος όμως, κι αυτό είνια μια πολύ πρόχειρη και πρόωρη εκτίμηση, μού φαίνεται φανταστικός.

Πρώτη εντύπωση, ευθαρσώς, αγγλιστί, μονολεκτικά

Mindblowing.

Απ' το πρωί ο γείτονας χτυπά με το σφυρί

Ναι, υποτίθεται πως το μουσικό νέο της ημέρας είναι άλλο: το νομίμως δωρεάν ζωντανό ντιβιντί που μοιράζουν οι ρέντιοχεντ, αλλά ο καθείς έχει τα κολλήματά του οπότε το παρόν ιστολόγιο θα ασχοληθεί και πάλι με τους Γουόκμεν, οι οποίοι πρόσφατα στο πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας (κάνε και κάνα κλικ στα λινξ ντε, βαριέμαι να γράφω πολλά) διασκεύασαν ένα τραγούδι των REM.

Πρώτα η διασκευή (προσοχή: στην αρχή του βιντέου υπάρχει απολύτως ακίνδυνη διαφήμιση λίγων δευτερολέπτων...)

The Walkmen cover R.E.M.

Και το ορίτζιναλ των REM (προσοχή υπάρχει μια βαρετή εισαγωγή στο βίντεο, 50 περίπου δευτερόλεπτα)

Ωραίο τραγούδι, θλιβερή ιστορία

Χαζομαρούσα στο Γουίαρχάντιντ προ ολίγου, προσπαθώντας να ανιχνεύσω τις νέες μουσικές τάσεις. Εν μέσω πολλών, περισσότερων απ' όσα θα ήθελα, αδιάφορων τραγουδιών, την προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου τραβάει μπάντα που παίζει ελέκτρο ένα είδος μουσικής που δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ ιδιαίτερα, τέλος πάντων. Ου Εστ Λε Σουίμιγκ Πουλ, λέγονται. Βρετανοί. Ωραίο τραγουδάκι, κάνω τη συνήθη βόλτα μου στον γκουγκλ ρίντερ μου, για να βρω τι έχουν γράψει τα αγαπημένα μου μουσικά ιστολόγια για αυτούς. Και διαβάζω πρώτα αυτό, μετά αυτό, κι εντέλει αυτό. Τι να πω τώρα; Ότι λυπάμαι; Κρίμα;

Θα πω μόνο, για όσους βαριούνται να κλικάρουν στα λινξ ότι πριν καν βγει το ντεμπούτο τους, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος αυτοκτόνησε ύστερα από μια εμφάνιση στο φεστιβάλ Πάκελποπ, έχοντας τύψεις και φοβούμενος ότι είχε τραυματίσει σοβαρά κάποια θαυμάστριά τους κάνοντας στέητζ ντάιβιγκ (η γουικιπίντια περιπλέκει το πράγματα γράφοντας μια ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή της ίδιας -τραγικής- ιστορίας).
Τι να πεις;

Εξι μήνες χωρίς

Εξι μήνες μετά μας έχει μείνει μόνον το αλκοόλ.

Φέρτε μου πίσω το ίντερνετ ρε λέμε ρε

Ντάξει, η αλήθεια είναι πως καταρχήν θέλεις να τα χώσεις βλέποντας το βίντεο, αν και η διασκευή είναι καλή, αρκούντως μαστούρικη και υπογείως ρυθμικη, αλλά χαλιέσαι βρε παιδάκι μου, σου τη σπάει το στημένα αυθόρμητο του βιντεου, που μαζωχτήκανε οι χίπστερς για να κάνουν όλοι μαζί κάτι οργανωμένα αυθόρμητο και κυκλοφορούν τάχαμου δήθεν τυχαία μέσα στο στούντιο φορώντας σακάκια, κάπες και πουλόβερ και κουνώντας ρυθμικά την κεφαλη...

... κι εκεί που λες θα τα χώσω έρχεται κι η ανατριχίλα... στημένο βίντεο επίσης. Αλλά καπαπληκτική επανακατασκευή ενός τραγουδιού. Βρε τον Μπεκ, τον λούζερ...



Τζι, το δεύτερο μπορεί, αν είσαι σε κατάλληλα ανοιχτόμυαλο και συναισθηματικό, σαχλεπίσαχλο ρομαντικό μουντ, μπορεί, λέω, να σε αρέσει και σένα.

Βοήθεια...

με κακομεταχειρίζονται. 'Η μήπως εγώ τους κακομεταχειρίζομαι; Μπα, βλακείες λέω για να περίγράψω μια πολύ ενδιαφέρουσα Ελληνική μπάντα.

http://www.myspace.com/misuseband

Γιε γιεγιέ γιε γιεγιεγιέ γιε

Γιεγιεγιεγιεγιεγιεγιεγιεγιεγιε. Γιεα!

1 9 5 8

Σκαλπέλ, ζεμαπέλ πάνως τουζαπέλ;

Ολ άηζ ον δε ντράμερ

Κάπου εκεί, στο κενό μεταξύ των μανιακών χτυπημάτων στο snare drum, έχω χάσει τα μυαλά μου.

Υστερόγραφο στο (προηγούμενο ποστ με τίτλο) Τέσσερα

James Apollo - Dark End of the Street from Papa Escalante on Vimeo.

Κομματάρα.

Τέσσερα

Εχουν αλλάξει οι καιροί, τι νόημα έχει πια το μπλογκιν; Κανένα, για αυτό λοιπόν δέξου τούτη την καρτποστάλ και το τελεγράφημα:

Πάνω αριστερά, B-Sides, ελληνες λεβέντες απ' την Πάτρα, στον κόσμο τον οποίων μ' είχε πρωτομπάσει η συνιστολόγα στ' αλλο μπλογκ Go-Go, εξαιρετική δουλειά, μπράβο-μπράβο, πανω δεξιά Forro In the Dark, Βραζιλιανοι, καλοκαιρινοί, ρυθμικοί, συμμετέχει κι ο Ντέιβιντ Μπερν, τη φωνή του οποίου, στο 'χω ξαναπεί, πολύ την πάω, γενικότερα με αρέσουν σ' όλα τους οι Βραζιλιάνοι και οι Βραζιλιάνες, μόνο στην μπάλα δεν τους πάω, ακόμη και τον Λούλα ίσως να τον πάω (λέμε, ίσως, αλλά μπα, μάλλον όχι), κάτω αριστερά April Smith κι ένα μακρυνάρι που συμπληρώνει τ' όνομα, ήμουν δύσπιστος με αυτό το εξώφυλλο αλλά πρόκειται για πολύ ευφορικό μετα-φολκ κάτι πράγμα, κάτω δεξιά ΑΜ, ευφορικό και πάλι αλλά στο ποπάκι του, αυτά, άλλα δεν έχω να σου πω για την ώρα, σε χαιρετώ, μπάάάάι.

Τρία τραγούδια που μ' αρεσαν τώρα τελευταία

Ανέμνευστος τίτλος, εμπνευσμένα τραγούδια, δεν περιγράφω άλλο, ούτε λινκ για μάησπεης δίνω, αμα κάτι σ' αρέσει, τράβα να ακούσεις παραπάνω, τον δρόμο τον ξέρεις.

Οχι τελευταίο, πρώτο!

Εάν το καλύτερο άλμπουμ της σεζόν μέχρι στιγμής είναι το νασιοναλικό έπος, το καλύτερο τραγούδι - βίντεο δεν είναι απ' αυτό το έπος ωστόσο άμεσα συνδέεται με τους νάσιοναλ. Λαστ Σονγκ, Κλογκζ, φανταστικό βίντεο. Λεφτομέρειες εδώ.

Οι πράξεις αφαίρεσης με μαγεύουν...

Ειδικότερα αν αφαιρώ όλες τις περιγραφές, λόγω βαρεμάρας...

Αλλά ειλικρινά, αξίζει να ακούσετε τους Νορβηγούς Hjemlengsel και το ελεύθερα διανεμόμενο EP τους. Υπάρχουν στιγμές που αγγίζουν το άριστο. Έχουν κάτι λίγο από τη μαγική σκόνη των In the Woods..., The Third and the Mortal και Lamented Souls.

http://hjemlengsel.bandcamp.com/

Το πρόβλημά μου με τους Arcade Fire

θα είμαι σύντομος, διότι θέλω να ακούσω το νέο λάιβ άι τιουνζ ιπί των Νάσιοναλ, και δεν μπορώ να ασχολούμαι με ψιλοπράγματα: Το πρόβλημα με τους Arcade Fire είναι ότι, σε κάθε δίσκο τους, σε κάθε τραγουδάρα (που έχουν γράψει αρκετές) αντιστοιχεί ένα μέτριο κι ένα άθλιο τραγούδι. Και συνήθως η σειρά είναι: μέτριο, τραγουδάρα, άθλιο και φτου κι απ' την αρχή. Βλέπε στο σάμπαρμπζ: Το πολύ καλό Ready to Start (δεύτερο τραγούδι του δίσκου μετά το αδιάφορο Suburbs) το διαδεχεται το άθλιο Modern Man, και το υπέροχο Empty Room (πέμπτο τραγούδι) το διαδέχεται το τραγικό City with no children. Αρα στην καλύτερη των περιπτώσεων στα 16 τραγούδια του Σάμπαρμπζ θα έχουμε 6 αδιάφορα, 5 καταπληκτικά και 5 άθλια τραγούδια. Λυπάμαι αλλά δεν θα πάρω. Εχω ήδη φάει.

Τα άλογα στα καρουζέλ...

... τα λένε Ντορή ή Σβούρα; Απόρια το 'χω. Τέλος πάντων. Περιχαρής, όπως παλιά όταν έβλεπα τον Χαϊμε Παϊγιο στο θρυλικό "Καρουζέλ", ανακοινώνω ότι σήμερα μόλις έμαθα την ύπαρξη αυτής της εκπληκτικής μπάντας:

Miasma and the carousel of headless horses

http://www.myspace.com/headlesshorses

Αταξινόμητοι, αν και ο ευρύτερος όρος του εκλεκτικού και σκοτεινού progressive rock φαίνεται να τους ταιριάζει. Υπάρχει μια εσάνς ξεπεσμένης αριστοκρατίας και πολλά στοιχεία μυστικισμού. Ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον.

Μια, δύο τρεις Μίες - Μία δεν είναι μόνο μία

Εντάξει δεν ξέρω ούτε αν με αρέσει, ούτε αν είναι πραγματικά συναρπαστικό το τραγούδι και η ζωντανή τηλεοπτική εμφάνιση της ΜΙΑ στου Λέτερμαν τις προάλλες. Ωστόσο, σίγουρα, αν δεν είχα δει αυτό το βίντεο, δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με την κυρία ΜΙΑ ουδέποτε. Οπότε η εμφάνισή της τον σκοπό της τον πέτυχε. Τωρα πρέπει να δώσω και λίγη σημασία στη μουσική της.
Ορίστε το βίντεο και btw ο ποζεράς κύριος στα πλήχτρα δεν είναι τυχαίος. Είναι μια απ' τις σπουδαίοτερες μορφές στο χώρο της μετά πανκ σκηνής. Αλλά δεν σας λέω ποιος είναι, έτσι για να σκάσετε...

Ο Στιβ Μπουσέμι, ο Τόνι Μπλουντέτο και οι Μπλουντέτο

O Στιβ Μπουσέμι, φατσόνι απ' τα λίγα, απ' τους ηθοποιούς που πολύ τους συμπαθάω, είχε ασχοληθεί στην τηλεόραση και με τους Σοπράνος είτε στην παραγωγή / σκηνοθεσία κάποιων επεισοδίων είτε -εννοείται- παίζοντας σε κάποια επεισόδια της -διατί να δείξουμε φειδώ στα κοπλιμέντα;- αριστουργηματικής αυτής τηλεοπτικής σειράς. Τόνι Μπλουντέτο ήταν το όνομα του χαρακτήρα του και δεν τα καταφερε να μείνει για πολύ καιρό ζωντανός.


Οι Μπλουντέτο, το συγκρότημα που ακούμε σε αυτήν εδώ την κατάπτυστη ανάρτηση, δεν έχω ιδέα τι σχέση έχουν με όλα αυτά. Αλλά ρίξε μια... αυτιά, μπορεί και να σ' αρέσουνε.

she mastered the art of treating decay

Μια μέρα που θα έχω (κάτσε να μετρήσω) περισσότερο χρόνο, λιγότερο άγχος, περισσότερα χρήματα, λιγότερες έγνοιες, περισσότερη όρεξη και λιγότερη νοσταλγία θα κάτσω και θα γράψω για τη νοσταλγία. Μέχρι τότε, επειδή τώρα τελευταία έχω πλημμυρίσει από δαύτη, ορίστε ένα άσμα από τότε που πίναμε μπίρες στα σκαλάκια μέχρι που ξημέρωνε στον κόλπο της Γαρίτσας, που το άκουγε ένας παλιόφιλος, ο οποίος μετά δεν ήταν φίλος, αλλά επειδή κανείς δεν χάνεται, φρόντισε η επικαιρότητα να μου τον θυμίσει, αυτόν και τα γκόθικ σιντί του.



Δείτε το λήμμα της Γουικιπαιδείας σχετικά με τους Σεξ Γκανγκ Τσίλντρεν και την ενδιαφέρουσα ανάμνηση του Ιαν Αστμπουρι των Καλτ σχετικά με την πατρότητα του όρου γκοθ.

Μπαμπά, τα ζομπι είναι χορτοφάγα;

- Σε σαλάτα τα τρώνε παιδί μου. Για να σπάει η κρεατίλα...

Μάλλον θα φάω βρίσιμο από τον Πανούλη, αλλά δε βαριέσαι; Το ορίτζιναλ ειναι μεγάλο άσμα, από τα μεγαλύτερα ποτέ. Τούτο εδώ είναι ο ορισμός της δημιουργικής διασκευής. Προσαρμοσμένο στο ύφος των Breed 77 και με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο, ακροβατεί περίτεχνα ανάμεσα στα κλισέ του heavy metal, τις "χαριτωμενίες" του rock και τους πιθηκισμούς του nu metal δίχως να εξευτελίζεται (:εγώ νομίζω).



ΥΓ: Τελικά τι θα γίνει; Θα αφήσουν το Γιλβρατάρ να κατεβάσει ομάδα στις διοργανώσεις, γιατί από το 2007 μας έχουν στο φτύσιμο ο Πλατινής και οι παρέα του;

Ο αχός των ημερών

Ποτέ μη λες ποτέ

Χρόνια τόσα στο κουρμπέτι οι Αη Εμ Κλουτ, πάντοτε συμπαθητικοί, ενίοτε πάρα πολύ καλοί και καμιά φορά σχεδόν συγκλονιστικοί, ποτέ μέχρι σήμερα, που πλέον σχεδόν τους είχα ξεχάσει, δεν με είχαν πείσει ότι μπορούν να βγάλουν ένα άλμπουμ που να είναι σχεδόν συγκλονιστικό, όπως είναι το φετινό τους. Μπράβο τα παιδιά, λέμε.

Η καλύτερη διαφήμιση για τον ελληνικό τουρισμό

Record Club: Yanni "Santorini" from Beck Hansen on Vimeo.

Μόρ ίνφο χίαρ

Εξω φύλλα

Το εξώφυλλο ενός δίσκου που με περιμένω με μεγάλες προσδοκίες...

και το εξώφυλλο ενός δίσκου που δεν είχα ιδέα ότι επρόκειτο να κυκλοφορήσει κι απλώς μού γέννησε κάποιου είδους προσδοκία το γεγονός ότι το 'χει σχεδιάσει ο Πίτερ Σάβιλ.

Μαρκαμύγδαλο

Οταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον Χάου Γκελμπ και να ζω εκεί που γυρίστηκε αυτό το βίντεο

Ελα μη μου πεις, οφείλεις να το παρδεχτείς, σου 'χει συμβεί και σένα: υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που τους εχτιμάς βρε παιδάκι μου, τους νιώθεις πολύ δικούς σου, κι ας μην κατέχεις το σύνολο της δισκογραφίας τους, κι ας μην τους ακούς κάθε μέρα. Κάπως έτσι νιώθω ας πούμε εγώ για τον Χάου Γκελμπ, των καλτ θρύλων Τζάιαντ Σαντ, που αφού παρέδωσε ένα κάρο άνισες αλλά συχνά συναρπαστικές δουλειές με το προαναφερθέν γκρουπ, τώρα τελευταία κυκλοφοράει χωρίς να οπλοφοράει μονάχος, σόλο που λέμε, και μάλιστα πριν από δύο τρία χρόνια με είχε στείλει αδιάβαστο μ' εκείνη τη δισκάρα που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσεις αν δεν έχεις ακούσει, το there's no angel like you, ε λοιπόν τώρα ξαφνικά μας πετά στα μούτρα ένα φανταστικό εξώφυλλο, ενα φανταστικό βίντεο κι ελπίζω ένα φανταστικό άλμπουμ, με πολύ σπανιόλικο, φλαμέγκο χρώμα. Αντε γιατί καιρό τώρα νιώθω την ανάγκη μιας κάποιας ανακάλυψης, αποκάλυψης, συγκάλυψης, προκάλυψης και επάλειψης με αντηλιακό σε μια παραλία...

UNEVEN LIGHT OF DAY. Howe Gelb & A Band of Gypsies [HQ] from eureka music on Vimeo.

Μόνο σε βισιέφ

Σήμερα ένας καλός συνάδερφος μου έκανε δώρο αυτό το σιντί. Χαίρομαι. Είμαι χαρούμενος. Νιώθω χαρά. Διότι κατά τ' αλλα, τα πράγματα ζορίζουν πολύ.

Διχασμός

Απ' το πρωί σήμερα ακούω σαν μανιακός Σούπετραμπ, ωστόσο βαθιά μέσα μου παραμένω μια ξεσηκωμένη, οργισμένη μοϊκάνα.

Αγαπημένα σπορ: τέννις γυναικείο, μπιτς βόλεϊ γυναικών και καλλιτεχνικό πατινάζ

Χτυπάει το τηλέφωνο στη δουλειά, κι είναι ένας φίλος καρδιακός και λίγο μπύθος και τρόλης, αλλά σε φάση σοβαρή με ρωτά αν ξέρω τη Ραϊκάρντα Παρασόλ, ποια; τον ρωτάω εγώ, τη Ραϊκάρντα Παρασόλ, μου λέει συλλαβιστά, όχι δεν την ξέρω, του λέω αλαφιασμένος απ΄την προοτπική να μου ΄χει ξεφύγει κάτι συνταραχτικό στη μουσική σκηνή, ψάχτην μου λέει ο φίλος, είναι φάση νουάρ στη μουσική, γουστάρω του λέω θα την ψάξω, και τη βρίσκω και ακούω, και λίγο το νουάρ, λίγο και η φωνή της το μυαλό μου πήγαινε σε μια γκόμενα και πολύ εξωτικιά να ούμε, αλλά όχι βλέπω αυτό το βίντεο, βλέπω και το βιντεάκι, και λέω, Χριστέ και Παναγιά μου αυτή είναι ίδια η Χριστίνα η Αγκι η Λέρα... Είδες το ξανθό φωνή και στιλ;

Αυτοδώρο

Λίγο μετά που 'χε διαρρεύσει, συζητάγαμε με τον Kapetank, και τού εκμυστηρεύτηκα ότι "εντάξει, πειρατεία ξεπειρατεία, βιομηχανία ξεβιομηχανία, αυτόν το δίσκο θα τον αγοράσω, και μάλιστα σε βινύλιο". Εγώ, όπως βλέπεις, δεν είμαι ΓΑΠ, τις υποσχέσεις μου τις υλοποιώ.
Αλλο που έμαθα σήμερα σχετικά με το εν λόγω άλμπουμ: το δισκοπωλείο απ' όπου αγόρασα τ' άλμπουμ είχε ξεπουλήσει τα σιντί. Σύμφωνα με τον υπάλληλο του καταστήματος, το σιντί έχει σχεδόν ξεπουλήσει σε όλη την Ελλάδα, και κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθουν νέες παραλαβές. Για αυτό συννασιοναλίστες και συννασιοναλίστριες, τρέχτε να προλαβετε!

Ουστ!

Ντάξει αυτά τα τυπάκια, Αγκένστ Μι, ποτέ δεν με συγκλόνισαν, αλλά είχαν βγάλει ένα ας πούμε συμπαθές δισκάκι, το Νιου Γουέηβ, πριν από λίγα χρόνια, οπότε ειπα να ρίξω ένα αυτί στο νέο τους άλμπουμ, όπου ανάμεσα σε άλλα φριχτά, πραγματικά απαίσια, για τον πούτσο, τραγούδια, υπήρχε κι αυτό, το οποίο συνοδεύει την αθλιότητά του με ένα έτι αθλιότερο βίντεο. Η αθλιότητα είναι τόση, έχει ξεχειλίσει και πλημμυρίσει το χώρο που αναπόφευκτα αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σου. Μιλάμε, πολύ χάλια.

#^&#^&@#

Somebody said to me
You know that I could be in love with almost everyone
I think that people are
The greatest fun

Πού είν' το μυαλό μου γαμώ την τρέλα μου;

Αυτόν εννοούσα, αγαπητέ GT. Εγώ έχω κολλήσει. Maxence Cyrin.

Δάρνακες, λέμε ρε

Αυτό το τραγούδι είχα την τύχη να τ' ακούσω αρκετά χρόνια πριν σε μια πρωτόλειοα μορφή. Αργότερα έχασα την επαφή με τους Δάρνακες και όσες φορές τους είδα λάιβ δεν θυμάμαι να παίζουν αυτό το τραγούδι. Είχα την εντύπωση ότι το 'χαν παρατήσει, ωστόσο συχνα πυκνά εγώ ψιθύριζα μέσα μου: οι αισθήσεις μου δεν λειτουργούνε μα λειτουργούν καλά οι παραισθήσεις μου. Και σήμερα, ακούγοντας στο γιουτιούμπ, τραγουδάκια απ' το νέο τους άλμπουμ, Libra - To προξενιό της Αντιγόνης, άκουσα την επικαιροποιημένη, πραγματικά συγκλονιστική και απίστευτη εκτέλεση του τραγουδιού. Δάρνακες, να 'στε καλά!

Τζέι Τζέι Μπλέικ

Το 1996, πρωτοετής φοιτητής, σε μια πόλη-όνειρο, αρχισα σταδιακά αποβάλλω τον ροκ εαυτό μου. Ενα απ' τα τραγούδια που μ' εστρεψαν σε άλλες κατευθυνσεις ήταν αυτό:



Κι ένας άλλος πολύ πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης, της ίδιας περιόδου, ήταν ο Πέρι Μπλέηκ, τι στον μπούτσο κάνει αυτό το παιδί σήμερα; Ω! Τι σύμπτωσις! Στη βικηπαιδεία λέει ότι κάποια στιγμή μέσα στο 2010 θα βγάλει νέο άλπουμ. Αντε με το καλό, μπας και ξεκολλήσω απ' τους Νάσιοναλ.

Κρίμα

Αθλιο ντύσιμο, άθλιο στησιμο. Κρίμα το ωραίο τραγούδι.

Δανδικα πράγματα

Παρότι δεν θα γίνω ποτέ δανδής, παραμένω μεγάλος θαυμαστής των Ντιβάιν Κόμεντι.

Τρεις μήνες χωρίς

Φλεβάρης-Μάρτης.
Μάρτης-Απρίλης.
Απρίλης-Μάης.
Τρεις μήνες.
Απ' τα πιο δύσκολα πράγματα που 'χω κάνει ποτέ. Στους τρεις μήνες αυτούς δεν άκουσα ούτε μία φορά αυτό το τραγούδι των Χέφνερ, που τυχαίνει να είναι απ' τα αγαπημένα μου. Σήμερα θα τ' ακούσω. Αλλά... με χωρίς. Κι ελπίζω μετά από τρία χρόνια, αν υπάρχει αυτό το μπλογκ, να ποστάρω πάλι αυτό το άσμα και να τ' ακούσω πάλι με χωρίς γαρότσι.

Σήκω χόρεψε κουκλί μου, να σε δω να σε χαρώ, τσιφτετέλι τούρκικο

Στην πρώτη από τις όχι πάνω από πέντε συναυλίες στις οποίες έχω παραβρεθεί στη ζωή μου ως θέαμα κι όχι ως θεατής, χεσμένος από το φόβο μου, είχα υιοθετήσει μια πλαγια οπίσθια προς το κοινό στάση, τάχα μου δήθεν ότι κοιτώ τον ντράμερ στην ουσία κοιτώντας τον τοίχο πίσω απ' τη σκηνή και προσευχόμενος να μην αναβοσβήνουν πολύ τα φώτα διότι έχανα την μπάλα και τη συγχορδία... Ετσι σκυφτός έβγαλα το μικρό σετάκι, μέχρι που καποια στιγμή, στο επιμελώς σκηνοθετημένα χαοτικό μουσικό μας φινάλε σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τον κιθαρίστα-τραγουδιστή μας κάτω απ' τη σκηνή να κοπανιέται μέσα στο πολυπληθές κοινό των τριάντα περίπου ατόμων, που οι μισοί κουβεντιάζαν μεταξύ τους κι οι άλλοι μισοί στέλνανε μηνύματα με το κινητό τους τηλέφωνο. Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Ε, αυτό το caption από ένα πρόσφατο ειδικό, μόνο για λίγους, τυχερούς, λάιβ των Νάσιοναλ (ναι, για φέτος η μουσική σταμάτησε στους Νάσιοναλ όπως ίσως έχετε καταλάβει) μού τα θύμισε.

Johnny B Σαμέλ

Οταν θα γίνω μεγάλος και τρανός, θα κάτσω να γράψω την ιστορία του Γιάννη Μπεσαμέλ και των Τορτίγιας του, έτσι όπως ήρθε και μου τη διηγήθηκε χτες βράδυ στον ύπνο μου. Το μόνο που μπορώ για την ώρα να σας αποκαλύψω είναι ότι ο Γιάννης Μπεσαμέλ και οι Τορτίγιες του θεωρούν τους Ziggy Was τη μεγαλύτερη ελληνική μπαντα όλων των εποχών.

ΥΓ. Χίλια μπράβο στο χρήστη eiou82 που ανέβασε το σπάνιο υλικό στο γιουτιούμπ.

Eyes that cry

Με απλά λόγια ήταν ο μεγάλος κοντός στην ιστορία του metal. Ανάμεσα σε πολλούς καλούς τραγουδιστές, όπως o Ozzy, ο Halford, o Dickinson και άλλους, ήταν ο πρώτος. Αν και ένα κολοσσιαίο Holy Diver ή ένα ανυπέρβλητο Heaven & Hell θα ταίριαζαν στον ένδοξο αποχαιρετισμό του, προτιμώ το Rainbow Eyes των Rainbow, γιατί οι χαμηλόφωνες αποδόσεις του, όπως αυτή ή εκείνη του Sitting in a Dream στο Butterfly Ball του Roger Glover, είναι ισχυρότερες από τις στεντόρειες ερμηνείες του. Υπηρέτης του hard rock και του heavy metal. Ταπεινός και αξιοπρεπής. Η μεγαλύτερη μας απώλεια και η μεγαλύτερη φωνή της μπάντας του παραδείσου.

RJD, σε ευχαριστούμε.

All I wanna do is old

Ολντ ροκ; Ναι, μπορεί. Αλλά γαμεί.
(είμαι κρυφοπαλιοροκάς, πώς να το κάνουμε;)

πηγή

Με λένε Πάνο κι έχω ένα μπλογκ με μεγάλη ποικιλία

Μήπως να αλλάξω το όνομά μου λοιπόν σε Παναγιώτης Ποικιλίδης; (χοχοχοχοχο)

They should change their name to The Inter-National

Τέλεια, τέλεια, τέλεια, μάη χαρτ ιζ μπίτιγκ, τέλεια τέλεια τέλεια... Το θυμάται κανείς αυτό το σπουδαίο χιτ της Βικτόριας Χαλκίτη, που το τραγουδάγαμε σε πορείες και ασκήσεις πηδώντας απ' τα ελικόπτερα και καταλαμβάνοντας λόφους και πηδώντας με τα αλεξίπτωτα όλες εμείς που υπηρετήσαμε στις ειδικές δυνάμεις;
Οχι;
Δεν πειράζει.
Τελεια λοιπόν. Πολύ γκαβλά. Επισημη κυκλοφορία του δίσκου και επίσημο βιντεοκλίπ. Ναι ντε για τους Νασιοναλ ομιλώ. Θέλω, όταν μεγαλώσω, να γίνω σαν τον Ματ: να ψηλώσω, να ξανθύνω, να αδυνατίσω και να φοράω δάνδηκα κουστούμια. Τη χορευτική κίνηση και τα μούσια τα 'χω ήδη. Τα μυαλά μου τα 'χω χαμένα, καιρό τώρα.
Πάμε όλοι μαζί: Τελεια, τελεια, τέλεια...

The National - "Bloodbuzz Ohio" (official video) from The National on Vimeo.

Διαφημίσεις

Θα ήθελα...

...να πω κάτι έξυπνο γι' αυτό, αλλά αδυνατώ. Είναι η πλέον αμφιλεγόμενη μπάντα στο progressive, αλλά αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο που αφιερώνει κάποιος στη μουσική τους. Λακωνικά...

Pain of Salvation - Sisters

χαντ ε χολ ιν δε μιντλ - τολντ μάη φρεντζ νοτ του γουόρι

Εδώ. Δες. Συνολικά τρία. Διάλεξα αυτό.

αυτα

Χτες κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου και συνιστολόγος στ' αλλο μπλογκ Νικολάκης Διάσελος. Τι γίνεται ρε, και πώς τα πας, σοκαρισμένοι κι οι δυο απ' τα συμβάντα της Αθήνας, δειλά-δειλά παραθέσαμε ο ένας στον άλλο το πώς βλέπουμε τα πράγματα, κάτι το οποίο εννοείται πως δεν είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης. Αφού αλληλοψυχαναλυθήκαμε, λίγο πριν κλείσουμε, με ρωτά ο Διάσελος "ρε μαλάκα, τους ξες τους Μάμερζ;". "Ασχετε", του λέω, "Μάμλερζ λέγονται, όχι Μάμερζ". "Είσαι ασπόνδυλο μαλάκιο", επέμεινε αυτός. "Αλλο Μάμερζ, άλλο Μάμλερζ".
Εψαξα λοιπόν κι άκουσα τους Μάμερζ. Εξαιρετικά συμπαθητικοί. Ακολουθεί βίντεο από τηλεοπτική τους εμφάνιση, προτού τους βρει κι αυτούς μια τραγωδία. Εκτοτε, η μπάντα αποφάσισε να συνεχίσει.

Misery falls down

Νομίζω πως σε κάποια κριτική του Μποζινάκη, στο Ποπ+Ροκ, το... 1821 περίπου, ή και λίγο παλιότερα, είχα διαβάσει να γίνεται λόγος για τους Auters, και μέσω αυτών γνώρισα και τους Μπλακ Μποξ Ρικόρντερ, που απ' ό,τι πληροφορήθηκα σήμερα το διαλάνε το μαγαζί, ύστερα από περίπου 15 χρόνια ανεπανάληπτων επιτυχιών στο μουσικό στερέωμα. Αν τυχον, λέω, αν τυχόν, γαμώ την τρέλα μου, δεν τους είχες πάρει πρέφα, πάρτους τώρα. Και ωραία στιχάκια έχουν, ωραία φωνητικά και πάνω απ' όλα μια φανταστική, υπέροχη, εορταστικη, πανηγυρική μιζέρια.

Απ' τα πιο αδικημένα μουσικά σχήματα που ξεπήδησαν απ' τις στάχτες της μπριτ ποπ (και απ' τα πλέον αντι-Μπριτ ποπ γκρουπ) οι Μπλακ Μποξ Ρικόρντερ την ήξεραν τη μοίρα τους ευθύς εξαρχής: Life is unfair, kill yourself or get over it, απ' τον πρώτο τους εξαιρετικό δίσκο, με τίτλο England Made Me, νουμερο 1 για 3.456 συναπτές ημέρες στα τσαρτ και στα βουνά του Τζατζικιστάν, του Αυγατηγανιστάν, της Μπουρδολίας και των Ηνωμένων Περδών στον Ανεμο.

Playground Noise

Αψογο. Ευγε. Ακουτοεδώ.

Διαρροές

Λοιπόν... Αυτό είναι ενα τραγούδι απ' το επερχόμενο δίσκο των Ιντερπολ. Δεν συγκλονίστηκα κιόλας, αλλά όπως κι αν έχει, είναι κι αυτός ενας δίσκος τον οποίο περιμένω, όχι με ιδιαίτερη ανυπομονησία βέβαια, να ακούσω. Υποθέτω πως είτε απ' εδώ είτε απ' εδώ με κάποιο τρόπο μπορείτε να το κατεβάσετε νομίμως, αλλά εγώ αυτόν τον τρόπο δεν τον βρήκα, και στην τελική εχέσθην. Και αφού ασχολήθηκα 5 λεπτά με τους Ιντερπόλ, ας ακούσω το Χάι Βάιολετ των Νάσιοναλ. (αγαπημένο τραγούδι του δίσκου για σήμερα το Ράναγουέη)

Κουστούμια και κουστουμάκια

Κοίτα να σου πω πώς πάει το πράγμα, έχω αναπτύξει ένα παντελώς σλακερίστικο (slacker; σο φακιγκ νάιντιζ!) συνήθειο, επειδή η δουλειά που κάνω δεν είναι πρωινή, έχω την άνεση να ρίχνω κάτι καταπληκτικούς μεταπρωινούς υπνάκους, κατάλαβες απ' τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 2 περίπου, φουλ στα όνειρα ναούμε. Χτες ας πούμε είδα τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη να παίζει μπιτς βόλεϊ με τη Σκάρλετ Γιοχάνσον, η οποία τον είχε βραχυκυκλώσει διότι προτού προλάβει να σερβίρει ο άνθρωπας, τού έκανε μια αδυσώπητα σκληρή, τρελά σοφιστκέ ερώτηση κι αυτός ανήμπορος να απαντήσει έχανε τον πόντο. Σήμερα, αφού πρώτα διαφώνησα στον ξύπνιο μου με τον Καπετανκ για τον Μπόη και το Κουστουμάκι του, είδα στον ύπνο μου ότι βοηθούσα την οικογένεια Αλ Μπάντι, ξέρεις, τον Αλ, την Πέγκι, την Κέλυ (αχ Κέλυ) και τον Μπαντ, να μετακομίσουν διότι λέει είχε αρχίσει η τριπλή αναδιανομη: αναδιανομή χωροταξική, χρονική και πλούτου. Μετά πιάστηκε η μέση μου και ξύπνησα. Είχα γεμίσει και σάλια το μαξιλάρι. Ταυτόχρονα με όλα αυτά και τη στιγμή που λαμβάνω διάφορα τρελαμένα μέηλ και sms από διάφορους που προβλέπουν την καταρρευση και με συμβουλεύουν να πάω να βγάλω τα φράγκα μου από την τράπεζα, εγώ έχω ανακαλύψει μια νέα κοινωνική κατηγορία, μετά τους τρέντηδες, που μισώ: τους χίπστερζ, που εντέλει κακώς νόμιζα ότι είναι μεταλλαγμένα χάμστερ.

Και απ' τους χίπστερζ ένα άλμα νοητικό στη φωτογραφία που βλέπετε: οι αγαπημένοι μου Νασιοναλ ποζάρουν για τις ανάγκες μιας φωτογραφισης (λεπτομέρειες στο ΤζιΚιού) κι εγώ σκέφτομαι χριστέ μου πόσο θλιβερό, πόσο μα πόσο θλιβερό, καλά τα έλεγε παλιότερα ο Γιάννης, τι ποιος Γιάννης, ένας είναι ο Γιάννης και μεταξύ μας θέλω να το πω παρότι κάπου αλλού θα ήταν πιο ταιριαστό: αλίμονό μας, αν τη γενιά μου, τη γενιά των ανθρώπων που γεννηθήκαμε το 1978 την εκφράζου οι Κόρε Υδρο με το "Ολη η αλήθεια για τα παιδιά του 78". Εγώ κι οι Κόρε Ύδρο καμία σχέση, λέμε. Επιστροφή στον Γιάννη, που εγώ μ' αυτόν μεγάλωσα και όχι με τους Κόρε Υδρο, να μην τα ξαναλέμε:

Έι, μάνατζερ, έχω κάτι δάκρυα για πούλημα Επιτέλους, πάνω που σε νόμιζα ξοφλημένο! Πιο πολύ γι' αυτό έκλαψα Έλα στην αγκαλιά μου, μεγάλε μου αρτίστα, Πληγωμένο μου σκυλί, Σ' αγαπώ σαν φουσκωμένο πορτοφόλι! Έι, μάνατζερ, έχω κάτι φόβους για πούλημα - Αληθινούς; - Αληθινούς - Ανελέητους; - Ανελέητους - Πρωτότυπους; - Ξέρω γω; - Δώσ' μου κάτι να καταλάβω! - Να, καμιά φορά φοβάμαι πως ο κόσμος αναπνέει μες στην κωλοτρυπίδα σου - Σ' αγαπώ, λατρεμένε μου μπάσταρδε, σ' αγαπώ σαν τα ρουθούνια μου

ΥΓ. Μ' αρέσουν τα κοστούμια ως ενδυμασία, για να μην παρεξηγούμαι. Η προώθηση αυτού του είδους δεν με αρεσει όμως.